Ελληνική γλώσσα

Η ελληνική γλώσσα είναι μία από τις γλώσσες της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας. Αποτελεί το μοναδικό μέλος ενός ανεξάρτητου κλάδου της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας γλωσσών και είναι η επίσημη γλώσσα της Ελλάδος και της Κύπρου. Ανήκει επίσης στον βαλκανικό γλωσσικό δεσμό. Τα αρχαιότερα γραπτά εικάζεται ότι είναι από τον 15ο αιώνα προ Χριστού δηλαδή της Γραμμικής Β, ενώ είναι πολύ πιθανό να είναι και η Γραμμική Ά πρόγονος της Ελληνικής γλώσσας. Υπολογίζεται ότι ο συνολικός αριθμός ανθρώπων που μιλούν ελληνικά ως πρώτη ή δεύτερη γλώσσα είναι γύρω στα 25 εκατομμύρια. Τα Ελληνικά υπήρξαν η πιο διαδεδομένη γλώσσα όλης της Μεσογείου από αρχαιοτάτων χρόνων έως τον τελευταίο αιώνα προ Χριστού και από τον 5 αιώνα έως τον 13 αιώνα μετά Χριστόν. Πάνω στα Ελληνικά έχουν βασιστεί τα Λατινικά στα οποία βασίζονται όλες οι δυτικοευρωπαϊκές γλώσσες.

Στα προεπαναστατικά του 1821 χρόνια η ελληνική γλώσσα άρχισε να επηρεάζεται περισσότερο από τις δυτικοευρωπαϊκές γλώσσες, κάτι που συνεχίστηκε μετά την απελευθέρωση με περισσότερη ένταση, επειδή ο ελληνικός, ως υπόδουλος πληθυσμός με μη ανεπτυγμένη οικονομία, δεν διέθετε πολλές λέξεις που είχαν δημιουργήσει με την πρόοδό τους οι πιο ανεπτυγμένες πλέον δυτικές κοινωνίες. Εντούτοις, χάρη στο ενδιαφέρον των δυτικών για την αρχαία ελληνική και την λατινική γλώσσα, πολλοί επιστήμονές τους δανείστηκαν αρχαιοελληνικές λέξεις για το σχηματισμό νεολογισμών και έτσι η ελληνική επιβίωσε και σε μια πληθώρα ξένων επιστημονικών ή φιλοσοφικών όρων. Η ελληνική στην περίοδο της καθαρεύουσας άρχισε να επανεισάγει σιγά σιγά τις λέξεις της, καθώς έπαιρνε ξανά πίσω λέξεις που είχε δανείσει πρώτη σε άλλες γλώσσες. Η παραπάνω διαδικασία ονομάζεται αντιδάνειο. Η γραφή της μέχρι το 1982 ήταν ίδια με αυτή των Αρχαίων, δηλαδή ύπαρξη πνευμάτων και χρήση πολυτονικού, όπου καταργείται το πολυτονικό και εισάγεται το μονοτονικό, παραμένει μόνο η οξεία (τόνος). Διάφορες αρχαιοελληνικές διαλέκτου είχαν δικά τους αλφάβητα κι έτσι δεν υπήρχε ένα κοινό όπως υπάρχει σήμερα, για παράδειγμα το παλαιό αττικό αλφάβητο ήταν: Α,Β,Γ,Δ,Ε,F,Ζ,Η,Θ,Ι,Κ,Λ,Μ,Ν,Ο,Π,Ϟ,Ρ,Σ,Τ,Υ,Φ,Χ, το Λ, το Ρ και το Ϟ το έγραφαν ως L, R και Q. Παρόμοια το έγραφαν και οι Κυμαίοι οι οποίοι έδωσαν το αλφάβητό τους στους Ιταλιώτες. Το Χ είχε τη μορφή σταυρού (+). Αρχικά χρησιμοποιούσαν τα Ε, Η και ΕΙ για ποικιλίες (ανοιχτότερα ή πιο κλειστά) του φθόγγου [e]! αντίστοιχα με τα Ο, Ω και ΟΥ δήλωναν το φθόγγο [o].